bu benim eski bir anım zamanında dershaneye gidiyordum dershaneme gitmek için otobüs artı baya uzun bir metro yolculuğu çekiyordum ki bu da yaklaşık 1.5 saate denk geliyordu kulaklığımı takıp alarm kurup uyuyordum metroya bindiğim gibi bazı günler yer bulamıyordum ve bütün gün ayakta duruyordum bazı günler ise metroda pek de rahat edemiyordum kafam öne aşağı düşüyordu bu da öyle günlerden biriydi ilk bikaç durak başım düştü kalktı uykusuzluktan sonra yanıma yaşlı bi kadın oturdu kır saçları vardı ama ne yazık ki yüzünü tam hatırlamıyorum anlaşılan bu kadın benim uykusuzluğumu hissetmiş olacak ki elimdeki montu göstererek montunu al sar omzuma koy uyu biraz dedi tabi bu hatırladığım kadarıyla neyse normalde ben böyle şeylere pek güvenmem ama o kadın nedense çok güvenilir hissettirdi o yüzden montumu omzuna doğru koydum ve kafamı da montumun üzerine koydum öyle birkaç durak gittik ama kadına yük olmamak için başımı tam yaslamıyor arada da etrafı kolaçan ediyordum sonra ineceğimiz durağa yaklaştık içten içe düşünmeye başladım acaba uyumadığımı biliyor mu ya da beni uyandıracak mı yapacak bir şey yoktu uyanmış gibi yaptım belki biraz kaba oldu diye ve kulaklığımda alarmım vardı dedim ama cidden rahatlamış hissediyordum bugün bile rastgele bir şekilde aklıma o kadın geldi ve kendimi daha iyi hissettim burdan ona yine teşekkür ederim tanımadığı bir insana böyle bir iyilik yapmak cidden çok güzel bir karakterin meyvesi ve empati göstergesi o kadın iyi ki vardı belki küçük bir şeydi ama onu asla unutmayacağım

bugun bebek sevdım. abreki cok sevdım. cok sevcem.bugun kırmızı ve sıyah tisort giymıstı . yeni cd almıs 2 gundur hava atıyordu. tamam radiohead dinlemiyorum olabilir. ufak onu zorbaladım. bu yuzden yani. onu cok seviyorum. kursun atar kursun yerım oda benı yer. umarım bı gun onla ankara hayallerımı gerceklestırebılırım. kaybettıgım duyguların onunla bırlıkte yenıden kesfedıyorum. bana yazdıgı sarkıyla kendımı hıssettım. VE ALBUMDE BENUM ADIMLA YER ALICAK.bu ınanılmaz. ona sahıp olmak daha ınanılmaz.

Hiç yardım edin diye etrafa çığlık attığınız oldu mu? Her çığlık, sesle atılmaz. Bazıları tamamen sessizdir. Bir bakış, bir hareket, tek bir kelime bile, aslında içinizde patlayan sessiz bir yardım çağrısıdır. Gitmeyi kafanıza koyduğunuzda, zihninizde yavaş yavaş kendi cenazenizi hazırlamaya başlarsınız. Ama derinlerde bir yerde, hâlâ bir umut kıvılcımı kalır. Birinin bu sessiz çığlığı duymasını istersiniz. Birinin gelip “Ben buradayım” demesini beklersiniz. O çığlığı fark edene kadar sinyaller gönderirsiniz. Davranışlarınız değişir, sözlerinizin altına gölge düşer. Bazen bir-iki kişi fark eder. Ama ya yardımları hiçbir şeyi değiştirmez ya da sizi en karanlık anınızda yarı yolda bırakırlar. Kimi zaman da yardım ettiğini zannedenler, bunu kendi övgü malzemesi yapar: “Ben ona yardım ettim. Ben olmasam çoktan gitmişti.” Ve siz, yardım isteğini bile boşa çıkaran bu tavırlara bakarak daha da kapanırsınız. Kendinizi bile sevmezken, birinin sizi gerçekten sevebileceğine inanmak zor gelir. Yine de, belki sizin gibi biri vardır diye, başkalarını kendinizden çok seversiniz. Onların sizi anlayacağını umarsınız. Ama hayat, bu umutları da incitmekten çekinmez. Çabalarınızın ne kadar boşuna olduğunu her defasında yüzünüze vurur. Her gün, görünmez bir suyun altında boğuluyorum. Ciğerlerim yanıyor, nefesim daralıyor. Ve hâlâ, o suyun içinde çığlık çığlığa bağırıyorum. Ben boğulmadan önce… birisi sesimi duyacak mı? Yoksa bu sessizlik, ben gittikten sonra da yankılanmaya devam mı edecek?

Ben değersiz bir insanım. Bir şeyler yapmaya çabalıyorum toplum yüzünden yeni farkına vardığım kişiliğimin peşinden koşmaya çalışıyorum. Olmak istediğim ama asla olamayacağım birini, bir şeyi taklit etmekten öteye geçemiyorum, geçemeyeceğim. Karşılıksız sevgiyi bazılarımız annemiz, babamızdan bile göremiyoruz. Öyle yetiştiriliyoruz ki kendimizden nefret ediyoruz. Sevgisiz büyümekten kendimize bile sevgiyi yakıştıramaz oluyoruz. Biri bizi sevmeye başladığında, taktir gördüğümüzde bile arkasında hep bir yalan, bir art niyet arıyoruz. Bazen sürekli açlığını çektiğimiz sevginin peşinden koşuyoruz ama içten içe biliyoruz ki sevilemeyecek insanlarız. Kendini sevmeyi öğrenememiş birini biri neden sever, neden değer verir? Cevabı basit. Ne sever ne de o değeri verir. Ve bu konuda haklıdır. Bu hayatta hiç bir şeyi başaramadan zamanla tüm varlığım bir mezar taşındaki ve insanların hatıralarındaki silik bir isim olarak ölüp gideceğim. Kendimden nefret ediyorum. Bir kafede aldığım kahvenin bardağının üzerindeki yansımamdan, bomboş içimde yankılanan sesimden, bedenimden ve hiç bir şeyi yapacak gücü bulamadığım ruhumdan nefret ediyorum. Hayattan tüm isteğimi bitirmiş bu hayatı bitirecek gücü bir gün umarım ki kendimde bulabilirim. O güne kadar her gün acı içerisinde kıvranmaya devam edeceğim. Ve bu hiç kimsenin umrunda değil. Hayattaki tek amacım birilerinin tiksindiğim beklentilerini karşılamak ne de olsa.

Zaman gerçekten çok garip bir şey. Hiç çocukluk fotoğraflarınıza bakıp o anların elinizden nasıl kayıp gittiğini düşündünüz mü? Son zamanlarda bu düşünce beni içten içe kemiriyor. Bir zamanlar hayata dair umutlarım vardı. Kendimi farklı sanıyordum, diğerlerinden bir adım önde… Ama dönüp baktığımda o fark sandığım şeylerin, zamana ayak uydurup bir şeyler inşa eden başkalarının elinde şekillendiğini görüyorum. Benim elimde kalan ne peki? Tozlanmış, silikleşmiş, gerçekleşmesi zor çocuksu hayaller. Zaman bazen acımasız oluyor. Hepimiz bir gün onun içinde silikleşeceğiz. Belki adımız, bir mezar taşının solmuş yazılarında kalacak. Belki o da zamanla tamamen silinecek. Ve o zaman kendime sormaktan korktuğum soruyla kalakalıyorum: Eğer bu hayatta ardımızda bir şey bırakamayacaksak, yaşadığımız onca şeyin anlamı ne? Eğer sonunda yalnızca “zamanında yaşamış biri” olmaktan başka bir iz bırakamayacaksak… neden tüm bu acılar, çabalar, umutlar? Ama belki de mesele bu değil. Belki hayat; devrim yaratmak ya da dünyayı değiştirmek değil. Belki hayat, birinin kalbinde küçücük bir iz bırakabilmek. Bir tebessüm, bir sarılma, bir anlayış anı. Belki hayat, o mezar taşından değil, yaşarken dokunduğun ruhlardan okunur. Zaman geçiyor evet... Ve ben de bu hayattan zaman denilen garip şeye asla adapte olamadan geçeceğim muhtemelen ...

Bugün anonim günlüğün ilk günü