Birbirine zımbalanmış iki farklı renk elma gördüm. Bir bütün gibi gözüküyor ama değil. Zımba onu birleştirmiyor parçalıyor. Onları aslında ayırıyor mu acaba? Belki de elma halinden memnun değil. Kendisinin aslına ulaşamamak onu öldürüyor. Çünkü asla doğru hissetmiyor veya gözükmüyor! Farklılığı onu rahatsız etmese de başkasının gözüne batıyor. Ama elma zımbayı çıkartmak da istemiyor Belki de elma iki tarafa oynuyor. Ya da iki rengin arasına bir zımba ile zorla sıkıştırılmış.

3 yıl önce bugün ölmüştü. Aslında onu çokta tanımıyordum. Aynı okulda, aynı dershanedeki aynı güzel ve iyi hocaların sevgisiyle yaşıyorduk fakat gözlerimiz ara sıra buluşuyordu sadece. Çakmak istemişti bir kere ve tek konuşmamızda bu olmuştu. Sonra kendisini öldürdüğünü duydum. Biliyorum bir şey yapamazdım, zaten ne yapacaktım? Çakmak istedin ama, hayatın nasıl? Her şey yolunda mı? Yardıma ihtiyacın var mı? Bu tarz sorular dönüp duruyor kafamda. Sormalıydım belki de ama soramazdım ya? Garip bir şekilde, gözlerinden anlayabiliyordum ama. Benim acıma çok benzer, tiksinç bir yüz ifadesi. Ya da kendime bunu söylüyorum suçlu olmak istediğim için. 3 yıl oldu o günden bu yana ve bir gün olsun ağaçların gölgesi altında, daha hâlâ 17 yaşında benim çakmağımla sigara yakan o çocuk aklımdan çıkmıyor. Sigarayı bırakmıyorum belki bir gün onun gibi biri benden yine çakmak ister diye. Onu çok seven bir hoca ile hâlâ görüşüyorum. Bana onu anlatıyor ara sıra. Garip bir şekilde ağaçların gölgesi altındakı suretini özlüyorum bende. Garip değil mi sence de? Onu biraz olsun bile tanımayan bana hissettirebildiğin bu hisler. Umarım ki sadece, artık ona daha kibar davranan bir yerdedir.

bugün birinin ölüm haberini aldım aslında belki dün aldım hatırlamıyorum sadece kanserden öldü bunu biliyorum pek de yakın değildik zaten belki o beni tanımıyor ölmesi de bekleniyordu zaten bir insanın hareketsiz bedenini düşünmek beni çok garip bir hale sokuyor insanlar birbirini nasıl öldürür duyguları nasıl bu kadar bencildir diye düşünüyorum ölüm hakkında ama o haberi aldığımda bunu düşünmedim zaten bir tanıdığımın tanıdığıydı o yüzden tanıdığımı düşündüm bu çok mu bencil bilmiyorum zaten ölüm çok bencil her şeyi kendine alıyor

Sürekli kendimi ordan oraya atıyor bir şeyler yapmaya çalışıyorum ama sanki nerden tutsam elimden kalıyor gibi. Son denemem iki hafta önceydi sanırım. O gün pes ettim o günden beri evden çıkmayan evi bıraktım yatağından çıkmayan birine dönüştüm sanki o sosyal şen şakrak insan öldü yerine fanusta iki damla suyun içinde hayatta kalmaya çalışan Balık kaldı. Yaşım 25 oluyor ve 25 sanırım yetişkinliğin başladığı ilk evre kendinden başkasına güvenmemen gerektiğini anlıyorsun. Tek doğdun tek öleceksin mantığı fakat çok özlüyorum küçük dertlerimin olduğu o zamanları gezip tozduğum hayattan zevk aldığım o dönemleri. Burdan çıkarabileceğim şu ki insan istemese bile bi noktada hayat büyütüyor onu. Neyse toparlayacağım kendimi yakın bir zamanda yine yazarım.

sürekli yere bakarım belki para bulurum diye. bugün ben kimim yazısını gördüm ama geçtim öylece. sonra dayanamadım geri döndüm. tam da kafenin önündeydi, kafedekiler bana bakıyordu. telefonla konuşuyor gibi yaptım. sonradan vazgeçtim ve çevirip baktım. qr kodu okuttum ve buraya geldim. özgüvenim geldi benim gibileri okuyunca.

Yürürken hep yere bakarım. Ne olursa olsun yere bakarım. Kafamı kaldırırsam taşlanacak gibi hissetmeden duramıyorum. Kuşlara, bulutlara, yağmura, yıldızlara ve ağaçların dallarına bakmak istiyorum. Ama nedense yapamıyorum. Onun yerine yerdeki çiçeklere bakıyorum. Ağaçların köklerine. Yerde kıvrılan böceklere. Yanından hep geçtiğim o ağacın, incelikle kesilmiş ve içini hiç görmemem gerekiyormuş gibi hissettiren kütüğüne. Görmem gerek kısmı, ben cesaretimi toplayamadan kesilip atıldı bile. Yukarı bakabilecek cesarete sahip olmak isterdim. Sonuç olarak bugün yine kafamı kaldıramadım. Belki de bu iyi bir şeydir. Eğer dallarının neye benzediğini bilseydim, sanırım hissettiğim üzüntü daha ağır olurdu. Emin değilim.

Kafam, çoğu zaman olduğu gibi, son zamanlarda aşırı karışık. Ne istediğimi ve kendimle ilgili ne hissettiğimi bilemiyorum. Şu anda konuştuğum ve 'arkadaş'ım diye nitelendirebileceğim kişiler hiç mi hiç samimi gelmiyor. Sanki beni anlamıyorlar ya da benle herhangi bir ortak yönleri yok gibi. Ancak yine de onlarla her gün konuşmaya ve onlarla bir şeyler paylaşmaya devam ediyorum. Kendimi iki yüzlü gibi hissediyorum. Başka böyle hisseden var mı? Artı olarak, sürekli bir sevgili istediğimi söylüyorum ama tek istediğim anlaşılmak ve bir avuç dolusu şefkat da olabilir. Dediğim gibi, hiçbir şeyden emin değilim. Umarım bir gün kafamı toplayabilirim ve iyi hissederim. Aynı dileklerim senin için de geçerli bunu okuyan kişi. Kendine iyi bak. ^⁠_⁠^

hiç yaşanmayacak gibi bazı şeyler seninle benim aramda aralardan sızan bazı küçük mutluluklar var ben yine gelirim seninle olurum denizler de bizimle olur o trenlere de bineriz beraber söz rakı da içeriz ama sayılı geçiyor ya günler durmuyor dalgalar biz buluşunca mutluluk eksik aslında yetmiyor ki yaşamaya günlerden bir gün geliyor sen geliyorsun güneş sızıyor perdenin arasından öyle içimi ısıtıyor ki hiç gitmesin istiyorum denizler bizim olsun okyanuslar bizim dünya bizim olsun ne olacak ama arkada kalıyor ya biri ben de orada kalıyorum gidemiyorum diyorum ya ben ararken yaşamayı seni buldum dağlar bizim olsun geçtiğimiz yollar ovalar tarlalar hepsi bizim sen benimle değilsin ya ama dünya benim olsa mutluluk eksik kalıyor arkada beni izliyor gidiyorum ben mutluluğum gidişimi izliyor.

Küçükken arkadaşlarımla hep saklambaç oynardık bazen oturup düşünüyorum o günleri çok özlüyorum bazen çok işim olsa bile sorumluluklarımdan kaçıyorum sebebini bilmiyorum ama o an saklambaç oynuyor gibi hissediyorum ve bazen saklambaç oynarken öyle ciddi oynardım ki tek bir şeye bile odaklanamazdım. Şu anda da böyle oluyor beynimin içi bir sürü şeyi aynı anda deneyip günün sonunda hiçbir şey yapmadan kendini tüketiyor ne zaman değişeceğim?

her zaman elimde olmayan şeylere üzülmemeye çalıştım ama artık gerçekten çok yoruldum dayanamıyorum kendimi eskiden çok severdim ama elimde olmayan şeyler için suçlanmaktan neye benzediğimi unuttum kendime değer vermeyi unuttum kendimi hala hatırlıyorum ama böyle olmamalıydı ben hatırlanacak bir şey değil yaşayan bir şey olacaktım hani niye beni bundan mahrum bıraktınız artık hevesler öyle uzak geliyor ki heves doğuracak bir şey yapmamak için kendime ve sevdiklerime yalan söylüyorum bu huyumu hiç sevmiyorum ve bunun için özür dilesem de beni böyle tanıyan kimse yok o yüzden gerçekten özür dilerim elimden geldiğimce odaklanmaya çalışacağım.

doğru düzgün sevgi görmüyorum bunu sevgi hissetmiyorum olarak anlamayın kendimi seviyorum ama çevremde tek bir içten ruh bile görmüyorum bu aptal insanların aptal çıkarları en sıradan ve basit dertleri arasında takılı kaldım birbirlerinin boylarından fiziksel özelliklerinden başka bir şey düşünemiyorlar hepsi aynı saç modeline sahip hepsi aynı yollarla sözde sevgilerle birbirini turluyor ve sevgiyi mahvediyolar onları gördükçe daha da yalnız kalmak güzellik dediklerinden uzak yaşamak ve samimi bir ruha kaçma isteğim artıyor ben veya o

burada genellikle karamsar yazılar var ama ben şunu söylemek istiyorum ki, hava cok güzeldi! erkek arkadasımla guzel bi yürüyüs yapıp sonra da bira ictik. gezerken de bir direğe yapıstırılmıs olan bu günlüğü buldum. umarim herkes guzel günler gecirir ve herkes cok mutlu olur.

Sinirlendiğimde ve haklı olduğumda yaşadığım tüm o hislere ellerimle kollarımla yapışıyorum. Çünkü sadece o an gerçeğim ve hiçbir şey yanlış hissettirmiyor. Üzerine düşünene kadar.

Ne yazacagimi bilmiyorum ama hic mutlu hissettigim bir donem degil yaptigim hic bir etkinlikten zevk almiyorum ve bunu yaklasik 1 yildir yasiyorum son 1 yildir cokmus gibi hissediyorum neredeyse her gun kizilaydayim ve bos bos gezdikce daha karisik hissediyorum

tek istediğim sadece; yakma ellerimi, pek yazık olur... Zaten körüm ben — seni gördüm göreli, Ellerim yansa ne olur? Sadece, mahvetti her şeyimi; bu aşk mı, acı mı Allah' ım Yanan ateş can yakmazmı? yanmadığını söyleme bana, söyleme.

Başkasının seni almasından çok korkuyorum. Çocuk gibi korkuyorum. Ama o kadar güzelsin ki, bir melek dünyaya gelmiş gibi sanki bir tanrı kendi ruhundan bir parçayı dünyaya üflemiş gibi. Ankaranın en güzel ama en güzel kızısın... Eğer bana bakmazsan, ben hayata bakamam bunu bilmeni isterim...

Kalbim öylesine ağrır ki geceleri; Herşeyi birbirine katan rüzgar, Gecenin sessiz uğultuları, Gözlerimden akan yaşlar, Az kalır! Kalbim öylesine sızır ki geceleri! Ne bir aşk yeter anlamaya, Ne de bir mağrur insan kör gözleriyle? Kalbim öylesine yalnız ki geceleri; Ne bir kuş konar kıyısına, Ne de bir başkası, Uğrar usulca. Kalbim öylesine siyah ki geceleri; Ne gecelere karışabilir, Ne de anlayabilir gecelerin sahipleri..

Bağlı olmak gerekli midir diye düşünüyorum ve fark ediyorum ki bağlı olduğum çok şey var Bi ayraç belki belki bi kişi fark etmez seni bişeylere bağlı tutan bu etmenler bazen hayata da bağlı tutar ya evet işte tam herşey bitti dediğin anda gözlerin önünden geçen şeyler ve bağlılık hissiyle kavrulan kalbinden akan yaşlar…hiç tanımadığın insanlarla aynı evde olmak peki bikaç yabancının yabancısı olmak aile olmak demeye çalışıyorum tanımadığın kişilerin hayatına dahil oluşun ve onlarsız yapamama dürtüsü sevmek böylesine delice….bağlı olmak da mümkün kılar sevmeyi

gercekten umursamazligimin zirvesine ulastigim o an bir saniyeligine butun her sey gozlerimin onunden geciyor ve butun her sey! bittikten sonra sadece "bunu neden yaptim ki" diyorum tuvaletteyken sifona bastim. yemin ediyorum olay sadece bu degil kendimden nefret ediyorum sadece bir sureligine bunu unutmusum ici bos duygu ve ataklarla kendimi hakli cikarmaya calismisim samimiyetsiz zahmetler beni cileden cikariyor anlasilmak istemiyorum aksine saklamak kimsenin duyamayacagi sessiz bir ciglik atmak istiyorum ()

benim sevdiğim her dalımı kestiniz - hepinize öfke doluyum - yemin ederim ki sevdiğim her şeyi - sizden çok seveceğim - korktuğunuzu yapınca sevgimi anlayacaksınız ---- yıllarca fazlalık oldum - eksik bırakacağım sizi - hayatım boyunca kalbimden çıkamadım - eksik yaşattınız beni

en dibe batmak ile yeni bir hayata başlamanın arasındayım ama ikisi için de yeterli olamıyorum. Geriye kalan her şeyi bırakıp gitmek istiyorum ama bunu yapamayacağım kadar büyük şeyler var geride. İleri gidecek kadar da yetersizim ve ne yapacağımı bilmiyorum. Bazen hayatımı bitirmenin bencilce olduğunu bazen de hayatıma devam etmenin anlamsız olduğunu düşünüyorum. Bu iki durumun tam ortasında olmak beni çok yoruyor ve ben karar veremiyorum. İntihar ettiğim zaman tam ölmek üzereyken pişman olacağımı düşünmek beni korkutuyor. Aynı zamanda, hayata bu mentalite ile zorla devam etmek ve zorla bir hayat kurmak da beni korkutuyor. Yaşarken kimseye bir faydam yok ama ölünce de olmayacak. Ne yapacağımı bilmiyorum.

bir çukurun tam ortasında gibiydik senin ayakların iki tarafa da sağlamca basıyordu bense tam ortada boşluktaydım senden başka tutunacak bir şeyim yoktu kollarınla sıkı sıkı sarmış olsanda ayaklarımın altından uzanan boşluk beni kendine çekiyordu bekledigim o güven hiç bir zaman gelmedi içimdeki kaygıyla tükendim düşüp düşmememin bir anlamı kalmadı (hiçkimseye)

ağlayabildiğimde mutlu oluyorum anlaşmaktansa parçalanmayı seviyorum

Güneş doğmadan önce uyanmayı çocukluğumdan beri çok sevmişimdir. Bu durum sadece bana mı özgü, yoksa herkeste var mı bilmiyorum. Ama ben çocukken, tüm herkes uyurken güneşin doğmasına bir iki saat kala uyanır ve yalnızca camdan dışarı bakardım. Çünkü bu bana, günün geri kalanında asla deneyimleyemeyeceğim sadece bu saatlere özgü garip bir hissiyat verirdi. Herkes uyurken hatta güneş bile uyurken sadece ben uyanıktım. Yanlız, Günün geri kalanındaki kaostan uzak, Yapman gereken hiçbirşey yok. Sanki bütün dünyada yalnızca ben ve bu pencere varmış gibi... Benim evim okuluma çok uzak ve toplu taşımayla gidip geliyorum bu da yaklaşık Bir buçuk - iki saat sürüyor. Bu yüzden okulum için 5.40 da uyanıp 6.20 de otobüse biniyorum. Yazın bu saatlerde güneş çokgan doğuyor olsa da kışın tıpkı çocukken uyandığım zaman ki gibi güneşin doğmasına bir iki saat oluyor. ve kışın okula giderken tıpkı çocukluğumdaki gibi ama biraz farklı günün geri kalanında asla hissedemeyeceğim tuhaf bir huzur hissediyorum. Otobüse bindiğimde herkes sessiz ve sakin. Otobüste bir sükûnet hakim. Herkes yarı uykulu bakışlarla okuluna işine gidiyor, uykunun ağırlığıyla birlikte gün içerisindeki kaosa kendini hazırlıyor. Belkide sabahları bu anların eşsiz bir huzur yaratmasının sebebi gün içerisindeki gibi bir karmaşa ve yapman gereken sorumluluğunun o an olmaması ve bu sebepten dolayı kendi başına anda kalman, o anın huzurunda olman. Akşam vakitleri de böyle fakat bu anları akşam vakitlerinden ayıran şehirde toplu bir sessizliğin olması ve etrafındaki insan topluluğu ile aynı duyguları paylaştığı için oluşan bir güven hissi. O an otobüsteki herkes senin gibi yarı uykulu ve sakin günün geri kalanına mentalini hazırlıyor. O anki herkesin seninle aynı sessizliği ve huzuru taşıması "herkes benim gibi, hepimiz aynı gemideyiz" diye düşünmene sebep oluyor bu da ister istemez bir güven duygusu oluşturuyor. Kısacası sabahları özellikle güneş daha yeni doğarken sadece ama sadece o zamana özgü günün geri kalanında göremeyeceğimiz çeşitli duygular ortaya çıkıyor ya herkes uyurkenki yanlızlığın huzuru ya da toplu bir güven hissi.

Bugün 17eylül ve kız arkadaşımla van gogh sergisine cernmoderne gittik güzel ve hoş bi gündü onun olması yetiyo gerçi ama sergiyi izlerken birileri bizi çekip aşırı tatlı bi çiftsiniz diye fotoğrafımızı çektiğini söyledi günün güzelliğine +1 katkı sağladı tavsiye edilir gidin görün kültürlenin

bu benim eski bir anım zamanında dershaneye gidiyordum dershaneme gitmek için otobüs artı baya uzun bir metro yolculuğu çekiyordum ki bu da yaklaşık 1.5 saate denk geliyordu kulaklığımı takıp alarm kurup uyuyordum metroya bindiğim gibi bazı günler yer bulamıyordum ve bütün gün ayakta duruyordum bazı günler ise metroda pek de rahat edemiyordum kafam öne aşağı düşüyordu bu da öyle günlerden biriydi ilk bikaç durak başım düştü kalktı uykusuzluktan sonra yanıma yaşlı bi kadın oturdu kır saçları vardı ama ne yazık ki yüzünü tam hatırlamıyorum anlaşılan bu kadın benim uykusuzluğumu hissetmiş olacak ki elimdeki montu göstererek montunu al sar omzuma koy uyu biraz dedi tabi bu hatırladığım kadarıyla neyse normalde ben böyle şeylere pek güvenmem ama o kadın nedense çok güvenilir hissettirdi o yüzden montumu omzuna doğru koydum ve kafamı da montumun üzerine koydum öyle birkaç durak gittik ama kadına yük olmamak için başımı tam yaslamıyor arada da etrafı kolaçan ediyordum sonra ineceğimiz durağa yaklaştık içten içe düşünmeye başladım acaba uyumadığımı biliyor mu ya da beni uyandıracak mı yapacak bir şey yoktu uyanmış gibi yaptım belki biraz kaba oldu diye ve kulaklığımda alarmım vardı dedim ama cidden rahatlamış hissediyordum bugün bile rastgele bir şekilde aklıma o kadın geldi ve kendimi daha iyi hissettim burdan ona yine teşekkür ederim tanımadığı bir insana böyle bir iyilik yapmak cidden çok güzel bir karakterin meyvesi ve empati göstergesi o kadın iyi ki vardı belki küçük bir şeydi ama onu asla unutmayacağım

Hiç yardım edin diye etrafa çığlık attığınız oldu mu? Her çığlık, sesle atılmaz. Bazıları tamamen sessizdir. Bir bakış, bir hareket, tek bir kelime bile, aslında içinizde patlayan sessiz bir yardım çağrısıdır. Gitmeyi kafanıza koyduğunuzda, zihninizde yavaş yavaş kendi cenazenizi hazırlamaya başlarsınız. Ama derinlerde bir yerde, hâlâ bir umut kıvılcımı kalır. Birinin bu sessiz çığlığı duymasını istersiniz. Birinin gelip “Ben buradayım” demesini beklersiniz. O çığlığı fark edene kadar sinyaller gönderirsiniz. Davranışlarınız değişir, sözlerinizin altına gölge düşer. Bazen bir-iki kişi fark eder. Ama ya yardımları hiçbir şeyi değiştirmez ya da sizi en karanlık anınızda yarı yolda bırakırlar. Kimi zaman da yardım ettiğini zannedenler, bunu kendi övgü malzemesi yapar: “Ben ona yardım ettim. Ben olmasam çoktan gitmişti.” Ve siz, yardım isteğini bile boşa çıkaran bu tavırlara bakarak daha da kapanırsınız. Kendinizi bile sevmezken, birinin sizi gerçekten sevebileceğine inanmak zor gelir. Yine de, belki sizin gibi biri vardır diye, başkalarını kendinizden çok seversiniz. Onların sizi anlayacağını umarsınız. Ama hayat, bu umutları da incitmekten çekinmez. Çabalarınızın ne kadar boşuna olduğunu her defasında yüzünüze vurur. Her gün, görünmez bir suyun altında boğuluyorum. Ciğerlerim yanıyor, nefesim daralıyor. Ve hâlâ, o suyun içinde çığlık çığlığa bağırıyorum. Ben boğulmadan önce… birisi sesimi duyacak mı? Yoksa bu sessizlik, ben gittikten sonra da yankılanmaya devam mı edecek?

Ben değersiz bir insanım. Bir şeyler yapmaya çabalıyorum toplum yüzünden yeni farkına vardığım kişiliğimin peşinden koşmaya çalışıyorum. Olmak istediğim ama asla olamayacağım birini, bir şeyi taklit etmekten öteye geçemiyorum, geçemeyeceğim. Karşılıksız sevgiyi bazılarımız annemiz, babamızdan bile göremiyoruz. Öyle yetiştiriliyoruz ki kendimizden nefret ediyoruz. Sevgisiz büyümekten kendimize bile sevgiyi yakıştıramaz oluyoruz. Biri bizi sevmeye başladığında, taktir gördüğümüzde bile arkasında hep bir yalan, bir art niyet arıyoruz. Bazen sürekli açlığını çektiğimiz sevginin peşinden koşuyoruz ama içten içe biliyoruz ki sevilemeyecek insanlarız. Kendini sevmeyi öğrenememiş birini biri neden sever, neden değer verir? Cevabı basit. Ne sever ne de o değeri verir. Ve bu konuda haklıdır. Bu hayatta hiç bir şeyi başaramadan zamanla tüm varlığım bir mezar taşındaki ve insanların hatıralarındaki silik bir isim olarak ölüp gideceğim. Kendimden nefret ediyorum. Bir kafede aldığım kahvenin bardağının üzerindeki yansımamdan, bomboş içimde yankılanan sesimden, bedenimden ve hiç bir şeyi yapacak gücü bulamadığım ruhumdan nefret ediyorum. Hayattan tüm isteğimi bitirmiş bu hayatı bitirecek gücü bir gün umarım ki kendimde bulabilirim. O güne kadar her gün acı içerisinde kıvranmaya devam edeceğim. Ve bu hiç kimsenin umrunda değil. Hayattaki tek amacım birilerinin tiksindiğim beklentilerini karşılamak ne de olsa.

Zaman gerçekten çok garip bir şey. Hiç çocukluk fotoğraflarınıza bakıp o anların elinizden nasıl kayıp gittiğini düşündünüz mü? Son zamanlarda bu düşünce beni içten içe kemiriyor. Bir zamanlar hayata dair umutlarım vardı. Kendimi farklı sanıyordum, diğerlerinden bir adım önde… Ama dönüp baktığımda o fark sandığım şeylerin, zamana ayak uydurup bir şeyler inşa eden başkalarının elinde şekillendiğini görüyorum. Benim elimde kalan ne peki? Tozlanmış, silikleşmiş, gerçekleşmesi zor çocuksu hayaller. Zaman bazen acımasız oluyor. Hepimiz bir gün onun içinde silikleşeceğiz. Belki adımız, bir mezar taşının solmuş yazılarında kalacak. Belki o da zamanla tamamen silinecek. Ve o zaman kendime sormaktan korktuğum soruyla kalakalıyorum: Eğer bu hayatta ardımızda bir şey bırakamayacaksak, yaşadığımız onca şeyin anlamı ne? Eğer sonunda yalnızca “zamanında yaşamış biri” olmaktan başka bir iz bırakamayacaksak… neden tüm bu acılar, çabalar, umutlar? Ama belki de mesele bu değil. Belki hayat; devrim yaratmak ya da dünyayı değiştirmek değil. Belki hayat, birinin kalbinde küçücük bir iz bırakabilmek. Bir tebessüm, bir sarılma, bir anlayış anı. Belki hayat, o mezar taşından değil, yaşarken dokunduğun ruhlardan okunur. Zaman geçiyor evet... Ve ben de bu hayattan zaman denilen garip şeye asla adapte olamadan geçeceğim muhtemelen ...

Bugün anonim günlüğün ilk günü