en dibe batmak ile yeni bir hayata başlamanın arasındayım ama ikisi için de yeterli olamıyorum. Geriye kalan her şeyi bırakıp gitmek istiyorum ama bunu yapamayacağım kadar büyük şeyler var geride. İleri gidecek kadar da yetersizim ve ne yapacağımı bilmiyorum. Bazen hayatımı bitirmenin bencilce olduğunu bazen de hayatıma devam etmenin anlamsız olduğunu düşünüyorum. Bu iki durumun tam ortasında olmak beni çok yoruyor ve ben karar veremiyorum. İntihar ettiğim zaman tam ölmek üzereyken pişman olacağımı düşünmek beni korkutuyor. Aynı zamanda, hayata bu mentalite ile zorla devam etmek ve zorla bir hayat kurmak da beni korkutuyor. Yaşarken kimseye bir faydam yok ama ölünce de olmayacak. Ne yapacağımı bilmiyorum.

bir çukurun tam ortasında gibiydik senin ayakların iki tarafa da sağlamca basıyordu bense tam ortada boşluktaydım senden başka tutunacak bir şeyim yoktu kollarınla sıkı sıkı sarmış olsanda ayaklarımın altından uzanan boşluk beni kendine çekiyordu bekledigim o güven hiç bir zaman gelmedi içimdeki kaygıyla tükendim düşüp düşmememin bir anlamı kalmadı (hiçkimseye)

ağlayabildiğimde mutlu oluyorum anlaşmaktansa parçalanmayı seviyorum

Güneş doğmadan önce uyanmayı çocukluğumdan beri çok sevmişimdir. Bu durum sadece bana mı özgü, yoksa herkeste var mı bilmiyorum. Ama ben çocukken, tüm herkes uyurken güneşin doğmasına bir iki saat kala uyanır ve yalnızca camdan dışarı bakardım. Çünkü bu bana, günün geri kalanında asla deneyimleyemeyeceğim sadece bu saatlere özgü garip bir hissiyat verirdi. Herkes uyurken hatta güneş bile uyurken sadece ben uyanıktım. Yanlız, Günün geri kalanındaki kaostan uzak, Yapman gereken hiçbirşey yok. Sanki bütün dünyada yalnızca ben ve bu pencere varmış gibi... Benim evim okuluma çok uzak ve toplu taşımayla gidip geliyorum bu da yaklaşık Bir buçuk - iki saat sürüyor. Bu yüzden okulum için 5.40 da uyanıp 6.20 de otobüse biniyorum. Yazın bu saatlerde güneş çokgan doğuyor olsa da kışın tıpkı çocukken uyandığım zaman ki gibi güneşin doğmasına bir iki saat oluyor. ve kışın okula giderken tıpkı çocukluğumdaki gibi ama biraz farklı günün geri kalanında asla hissedemeyeceğim tuhaf bir huzur hissediyorum. Otobüse bindiğimde herkes sessiz ve sakin. Otobüste bir sükûnet hakim. Herkes yarı uykulu bakışlarla okuluna işine gidiyor, uykunun ağırlığıyla birlikte gün içerisindeki kaosa kendini hazırlıyor. Belkide sabahları bu anların eşsiz bir huzur yaratmasının sebebi gün içerisindeki gibi bir karmaşa ve yapman gereken sorumluluğunun o an olmaması ve bu sebepten dolayı kendi başına anda kalman, o anın huzurunda olman. Akşam vakitleri de böyle fakat bu anları akşam vakitlerinden ayıran şehirde toplu bir sessizliğin olması ve etrafındaki insan topluluğu ile aynı duyguları paylaştığı için oluşan bir güven hissi. O an otobüsteki herkes senin gibi yarı uykulu ve sakin günün geri kalanına mentalini hazırlıyor. O anki herkesin seninle aynı sessizliği ve huzuru taşıması "herkes benim gibi, hepimiz aynı gemideyiz" diye düşünmene sebep oluyor bu da ister istemez bir güven duygusu oluşturuyor. Kısacası sabahları özellikle güneş daha yeni doğarken sadece ama sadece o zamana özgü günün geri kalanında göremeyeceğimiz çeşitli duygular ortaya çıkıyor ya herkes uyurkenki yanlızlığın huzuru ya da toplu bir güven hissi.

Bugün 17eylül ve kız arkadaşımla van gogh sergisine cernmoderne gittik güzel ve hoş bi gündü onun olması yetiyo gerçi ama sergiyi izlerken birileri bizi çekip aşırı tatlı bi çiftsiniz diye fotoğrafımızı çektiğini söyledi günün güzelliğine +1 katkı sağladı tavsiye edilir gidin görün kültürlenin

bu benim eski bir anım zamanında dershaneye gidiyordum dershaneme gitmek için otobüs artı baya uzun bir metro yolculuğu çekiyordum ki bu da yaklaşık 1.5 saate denk geliyordu kulaklığımı takıp alarm kurup uyuyordum metroya bindiğim gibi bazı günler yer bulamıyordum ve bütün gün ayakta duruyordum bazı günler ise metroda pek de rahat edemiyordum kafam öne aşağı düşüyordu bu da öyle günlerden biriydi ilk bikaç durak başım düştü kalktı uykusuzluktan sonra yanıma yaşlı bi kadın oturdu kır saçları vardı ama ne yazık ki yüzünü tam hatırlamıyorum anlaşılan bu kadın benim uykusuzluğumu hissetmiş olacak ki elimdeki montu göstererek montunu al sar omzuma koy uyu biraz dedi tabi bu hatırladığım kadarıyla neyse normalde ben böyle şeylere pek güvenmem ama o kadın nedense çok güvenilir hissettirdi o yüzden montumu omzuna doğru koydum ve kafamı da montumun üzerine koydum öyle birkaç durak gittik ama kadına yük olmamak için başımı tam yaslamıyor arada da etrafı kolaçan ediyordum sonra ineceğimiz durağa yaklaştık içten içe düşünmeye başladım acaba uyumadığımı biliyor mu ya da beni uyandıracak mı yapacak bir şey yoktu uyanmış gibi yaptım belki biraz kaba oldu diye ve kulaklığımda alarmım vardı dedim ama cidden rahatlamış hissediyordum bugün bile rastgele bir şekilde aklıma o kadın geldi ve kendimi daha iyi hissettim burdan ona yine teşekkür ederim tanımadığı bir insana böyle bir iyilik yapmak cidden çok güzel bir karakterin meyvesi ve empati göstergesi o kadın iyi ki vardı belki küçük bir şeydi ama onu asla unutmayacağım

Hiç yardım edin diye etrafa çığlık attığınız oldu mu? Her çığlık, sesle atılmaz. Bazıları tamamen sessizdir. Bir bakış, bir hareket, tek bir kelime bile, aslında içinizde patlayan sessiz bir yardım çağrısıdır. Gitmeyi kafanıza koyduğunuzda, zihninizde yavaş yavaş kendi cenazenizi hazırlamaya başlarsınız. Ama derinlerde bir yerde, hâlâ bir umut kıvılcımı kalır. Birinin bu sessiz çığlığı duymasını istersiniz. Birinin gelip “Ben buradayım” demesini beklersiniz. O çığlığı fark edene kadar sinyaller gönderirsiniz. Davranışlarınız değişir, sözlerinizin altına gölge düşer. Bazen bir-iki kişi fark eder. Ama ya yardımları hiçbir şeyi değiştirmez ya da sizi en karanlık anınızda yarı yolda bırakırlar. Kimi zaman da yardım ettiğini zannedenler, bunu kendi övgü malzemesi yapar: “Ben ona yardım ettim. Ben olmasam çoktan gitmişti.” Ve siz, yardım isteğini bile boşa çıkaran bu tavırlara bakarak daha da kapanırsınız. Kendinizi bile sevmezken, birinin sizi gerçekten sevebileceğine inanmak zor gelir. Yine de, belki sizin gibi biri vardır diye, başkalarını kendinizden çok seversiniz. Onların sizi anlayacağını umarsınız. Ama hayat, bu umutları da incitmekten çekinmez. Çabalarınızın ne kadar boşuna olduğunu her defasında yüzünüze vurur. Her gün, görünmez bir suyun altında boğuluyorum. Ciğerlerim yanıyor, nefesim daralıyor. Ve hâlâ, o suyun içinde çığlık çığlığa bağırıyorum. Ben boğulmadan önce… birisi sesimi duyacak mı? Yoksa bu sessizlik, ben gittikten sonra da yankılanmaya devam mı edecek?

Ben değersiz bir insanım. Bir şeyler yapmaya çabalıyorum toplum yüzünden yeni farkına vardığım kişiliğimin peşinden koşmaya çalışıyorum. Olmak istediğim ama asla olamayacağım birini, bir şeyi taklit etmekten öteye geçemiyorum, geçemeyeceğim. Karşılıksız sevgiyi bazılarımız annemiz, babamızdan bile göremiyoruz. Öyle yetiştiriliyoruz ki kendimizden nefret ediyoruz. Sevgisiz büyümekten kendimize bile sevgiyi yakıştıramaz oluyoruz. Biri bizi sevmeye başladığında, taktir gördüğümüzde bile arkasında hep bir yalan, bir art niyet arıyoruz. Bazen sürekli açlığını çektiğimiz sevginin peşinden koşuyoruz ama içten içe biliyoruz ki sevilemeyecek insanlarız. Kendini sevmeyi öğrenememiş birini biri neden sever, neden değer verir? Cevabı basit. Ne sever ne de o değeri verir. Ve bu konuda haklıdır. Bu hayatta hiç bir şeyi başaramadan zamanla tüm varlığım bir mezar taşındaki ve insanların hatıralarındaki silik bir isim olarak ölüp gideceğim. Kendimden nefret ediyorum. Bir kafede aldığım kahvenin bardağının üzerindeki yansımamdan, bomboş içimde yankılanan sesimden, bedenimden ve hiç bir şeyi yapacak gücü bulamadığım ruhumdan nefret ediyorum. Hayattan tüm isteğimi bitirmiş bu hayatı bitirecek gücü bir gün umarım ki kendimde bulabilirim. O güne kadar her gün acı içerisinde kıvranmaya devam edeceğim. Ve bu hiç kimsenin umrunda değil. Hayattaki tek amacım birilerinin tiksindiğim beklentilerini karşılamak ne de olsa.

Zaman gerçekten çok garip bir şey. Hiç çocukluk fotoğraflarınıza bakıp o anların elinizden nasıl kayıp gittiğini düşündünüz mü? Son zamanlarda bu düşünce beni içten içe kemiriyor. Bir zamanlar hayata dair umutlarım vardı. Kendimi farklı sanıyordum, diğerlerinden bir adım önde… Ama dönüp baktığımda o fark sandığım şeylerin, zamana ayak uydurup bir şeyler inşa eden başkalarının elinde şekillendiğini görüyorum. Benim elimde kalan ne peki? Tozlanmış, silikleşmiş, gerçekleşmesi zor çocuksu hayaller. Zaman bazen acımasız oluyor. Hepimiz bir gün onun içinde silikleşeceğiz. Belki adımız, bir mezar taşının solmuş yazılarında kalacak. Belki o da zamanla tamamen silinecek. Ve o zaman kendime sormaktan korktuğum soruyla kalakalıyorum: Eğer bu hayatta ardımızda bir şey bırakamayacaksak, yaşadığımız onca şeyin anlamı ne? Eğer sonunda yalnızca “zamanında yaşamış biri” olmaktan başka bir iz bırakamayacaksak… neden tüm bu acılar, çabalar, umutlar? Ama belki de mesele bu değil. Belki hayat; devrim yaratmak ya da dünyayı değiştirmek değil. Belki hayat, birinin kalbinde küçücük bir iz bırakabilmek. Bir tebessüm, bir sarılma, bir anlayış anı. Belki hayat, o mezar taşından değil, yaşarken dokunduğun ruhlardan okunur. Zaman geçiyor evet... Ve ben de bu hayattan zaman denilen garip şeye asla adapte olamadan geçeceğim muhtemelen ...

Bugün anonim günlüğün ilk günü